Παράγοντες οι οποίοι επηρεάζουν την εμφύτευση σε υδροσάλπιγγες
Υπάρχουν ποικίλοι παράγοντες που επηρεάζουν το ποσοστό εμφύτευσης του γονιμοποιημένου ωαρίου μετά την εξωσωματική γονιμοποίηση. Ένας σημαντικός παράγων, αδιευκρίνιστος ακόμη, είναι το περιβάλλον της κοιλότητος της μήτρας και ο μηχανισμός με τον οποίο το υγρό της υδροσάλπιγγας διαταράσσει την υποδεκτικότητα του ενδομητρίου.
Οι προτεινόμενοι μηχανισμοί με τους οποίους η παρουσία υδροσάλπιγγας μπορεί να υπεισέρχεται στην ελάττωση της επιτυχίας εμφύτευσης είναι:
- η παλινδρόμηση του υδροσαλπιγγικού υγρού στη κοιλότητα της μήτρας (Mansour και συν. 1991)
- η ανεπανόρθωτη καταστροφή του ενδομητρίου, συγχρόνως με την οξεία φάση της φλεγμονής της σάλπιγγος (Strandel, 1994)
- η απελευθέρωση από την ενδομητρική κοιλότητα κυτοκινών, προσταγλανδινών, λευκοτριενών και άλλων φλεγμονωδών στοιχείων κατευθείαν στο ενδομήτριο ή δια μέσου της αιματικής και λεμφικής κυκλοφορίας (Orvieto, 1994)
- η διαταραχή της Ιντεγκρίνης (Lessey, 1994)
- η καθυστερημένη ανταπόκριση στην αύξηση παραγωγής της α-57-Kda Heat-Stock πρωτείνης, η οποία οδηγεί σε αποβολές (Witkin, 1994)
- η χρόνια ενδομητρίτιδα, προκαλούμενη κυρίως από χλαμύδια. 41% των ενδομητρικών βιοψιών από ασυμπτωματικές γυναίκες με πιθανό κίνδυνο φλεγμονής από χλαμύδια ήταν θετικές (Jones, 1986)
Πιστεύεται ότι το υγρό της υδροσάλπιγγας μεταφέρεται κατευθείαν στην ενδομητρική κοιλότητα επηρεάζοντας με την τοξικότητά του το ενδομήτριο και το έμβρυο. Πιθανολογείται ότι το υγρό των παθολογικών σαλπίγγων περιέχει μικροοργανισμούς, υπολείμματα κατεστραμμένων κυττάρων, λεμφοκύτταρα και άλλες τοξικές ουσίες, η δε ροή του εντός της μήτρας έχει καταστροφικό αποτέλεσμα στο ενδομήτριο και στο γονιμοποιημένο ωάριο.
- Ο Hill και οι συν. το 1986 απέδειξαν ότι οι υδροσάλπιγγες διατείνονται κατά την διέγερση των ωοθηκών στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή αυξάνοντας τις εκκρίσεις των σαλπίγγων.
- Ο Aboulghar (1990) παρατήρησε ελαττωμένη ωοθηκική ανταπόκριση σε διέγερση των ωοθηκών με Συνθετικές Ωοθυλακιοτρόπους ορμόνες, ενώ η παρακέντηση των υδροσαλπίγγων πριν την εξωσωματική γονιμοποίηση είχε καλύτερη απάντηση των ωοθηκών στη διέγερση.
- Ο Devoto και οι συνεργάτες του (1994) προσδιόρισαν τις συγκεντρώσεις των υποδοχέων οιστραδιόλης και πρωτεϊνών στις υδροσάλπιγγες. Στην ενδιαφέρουσα αυτή μελέτη απεδείχθη ότι υπάρχει σημαντική ελάττωση των υποδοχέων Ε2 και P nuclear and cytosolic σε υδροσάλπιγγες με καταστροφή του σαλπιγγικού βλεννογόνου.
- Η υδροσάλπιγγα πιθανώς να είναι αποτέλεσμα φλεγμονής από χλαμύδια. Με τον προσδιορισμό αντισωμάτων της ανοσογλομπουλίνης G (1gG) είναι δυνατόν να αναγνωρισθεί προηγούμενη φλεγμονή από χλαμύδια σε μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών με βλάβες των σαλπίγγων, παρά σε ασθενείς με στειρότητα άλλης αιτιολογίας. Ο Rowland (1985) παρατήρησε ότι προηγηθείσα φλεγμονή με χλαμύδια ελαττώνει το ποσοστό επιτυχίας της IVF μέχρι 50%. Ακόμη παρατηρήθηκε ότι γυναίκες με ιστορικό φλεγμονής από χλαμύδια είχαν υψηλό ποσοστό αποβολών μετά την εξωσωματική γονιμοποίηση. Ο Licciardi (1992) σε σύνολο 145 γυναικών οι οποίες υποβλήθηκαν σε IVF βρήκε 20% ποσοστό αποβολών. Το 70% των γυναικών αυτών είχε 1gG αντισώματα έναντι των χλαμυδίων, συγκρινόμενο με μόνο 23% των γυναικών με επιτυχή κύηση μετά IVF/ET.
- Οι Shenk και οι συνεργάτες (1996) υποστηρίζουν ότι υπάρχει άμεση σχέση τοξικότητας του περιεχομένου της υδροσάλπιγγας με το έμβρυο. Οι συγγραφείς παρατήρησαν εκφυλισμένα στην ανάπτυξη τους έμβρυα σε ποσοστό 68%.
- Τελευταία βρέθηκε ότι υπάρχει σχέση υποδεκτικότητας του ενδομητρίου με την έκλυση ιντεγκρινών, και παθολογική παραγωγή αυτών σε ασθενείς με ελαττωμένη υποδεκτικότητα του ενδομητρίου.
- Ο Lessey και οι συνεργάτες (1994) μέτρησαν την β-integrin με ανοσοϊστοχημικές μεθόδους από βιοψίες ενδομητρίου σε γυναίκες με υδροσάλπιγγες και βρήκαν σημαντικά χαμηλά επίπεδα β-integrin σε αντίθεση με τις γυναίκες οι οποίες δεν είχαν υδροσάλπιγγες. Ακόμη απέδειξαν ότι σε γυναίκες οι οποίες υποβλήθηκαν σε χειρουργική αποκατάσταση των σαλπίγγων οι ιντεγκρίνες επανήλθαν στα φυσιολογικά επίπεδα.
