Εγκυος με την πρώτη εξωσωματική

Είμαι μια γυναίκα 37 ετών και ζω στην Αθήνα. Το όνομα μου είναι Αφροδίτη Π. και είμαι παντρεμένη 7 χρόνια. Μαμά έγινα πέρυσι (Νοέμβριος 2021) με εξωσωματική γονιμοποίηση στο Εμβιο.

Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου, για να δώσω ελπίδα στις γυναίκες που παλεύουν με την υπογονιμότητα, ελπίζοντας ότι θα τις βοηθήσει να νιώσουν λιγότερο μόνες.

Ξέρω πολύ καλά ότι κάθε γυναίκα θα ακολουθήσει ένα διαφορετικό ταξίδι για να πετύχει την πολυπόθητη εγκυμοσύνη. Εγώ ήμουν από τις τυχερές που τα κατάφερα με την πρώτη προσπάθεια, αλλά οι περισσότερες προσπαθούν 3, 4, 5 ή περισσότερες φορές, αλλάζοντας γιατρούς ενδιάμεσα κι ελπίζοντας ότι η επόμενη φορά θα είναι η τυχερή. Δυστυχώς η ιατρική απέχει ακόμα πολύ από το να μπορεί να εγγυηθεί το 100% επιτυχία στην εξωσωματική.

Προσπάθησα να μείνω έγκυος αμέσως μετά το γάμο

Παντρεύτηκα πριν από 7 χρόνια. Ημουν μια υγιέστατη γυναίκα και ο Πέτρος, ο σύζυγος μου, ήταν επίσης υγιέστατος και μακριά από την ηλικία που αρχίζουν τα προβλήματα γονιμότητας στους άντρες. Εγώ ήμουν 30 ετών και ο Πέτρος 32.

Ξεκινήσαμε να προσπαθούμε για ένα μωρό λίγο πριν το γάμο και πάντα ακολουθούμε έναν δραστήριο, υγιεινό τρόπο ζωής προσέχοντας τη διατροφή μας και την υγεία μας γενικότερα. Ομως τα χρόνια περνούσαν και η εγκυμοσύνη δεν ερχόταν.

4 χρόνια μετά το γάμο συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι συνέβαινε κι έπρεπε να το ψάξουμε περισσότερο. Είχα απογοητευτεί από τον γυναικολόγο μου, που δεν έβλεπε τίποτα παθολογικό σε μένα, αλλά δεν μου πρόσφερε ουσιαστική εξήγηση για την αδυναμία να μείνω έγκυος. Επρεπε λοιπόν να βρω έναν ειδικό γιατρό.

Η αναζήτηση ειδικού γονιμότητας

Τότε ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι μαζεύοντας πληροφορίες από γνωστές μου και ατελείωτο διάβασμα σε ιστοσελίδες ειδικών γονιμότητας και σε φόρουμ μαμάδων.

Μίλησα με τρεις ειδικούς γυναικολόγους, πριν καταλήξω στο Θάνο Παράσχο του Εμβιο. Συζητώντας μαζί τους, κατάλαβα ότι η υπογονιμότητα δεν κάνει διακρίσεις. Σε όλα τα ζευγάρια μπορεί να συμβεί, ανεξάρτητα από πόσες ώρες περνάμε στο γυμναστήριο τη βδομάδα ή πόσους χυμούς και πράσινες σαλάτες καταναλώνουμε.

Εμαθα επίσης ότι ένα ζευγάρι στα 30 του δεν πρέπει να περιμένει πάνω από 1 χρόνο πριν ψάξει μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα γονιμότητας. Εμείς χάσαμε 4 χρόνια επειδή ακούγαμε γνωστούς και φίλους να μας διαβεβαιώνουν ότι είμαστε ακόμα νέοι κι ότι μόλις χαλαρώσουμε θα έμενα έγκυος.

Από τη στιγμή που ξεκίνησα να ψάχνω τον καλύτερο ειδικό γονιμότητας μέχρι να επιλέξω ποιον θα εμπιστευτώ, μου πήρε άλλο ένα χρόνο. Μετά πέσαμε στην επέλαση του Covid και οι καραντίνες μας πήγαν άλλο ένα χρόνο πίσω γιατί δεν ήταν εύκολο να κάνουμε τις εξετάσεις που χρειαζόταν.

Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης των εξετάσεων, το άγχος μου για το αν θα μείνω έγκυος έφτασε στο ζενίθ.

Διάγνωση υπογονιμότητας

Τώρα, δεν πρόκειται να μπω στις λεπτομέρειες των προσωπικών μας ιατρικών αποτελεσμάτων. Ο Πέτρος και εγώ αποφασίσαμε να τα κρατήσουμε ιδιωτικά. Θα πω όμως ότι βρέθηκε συγκεκριμένος λόγος για την υπογονιμότητα μας (δεν ήταν "ανεξήγητη υπογονιμότητα") και αυτό που μας πρότεινε ο Κος Παράσχος ήταν η εξωσωματική γονιμοποίηση.

Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε, ούτε εγώ ούτε ο σύζυγος μου. Είμαστε κι οι δυο υγιέστατοι άνθρωποι, κι όμως ξαφνικά μάθαμε ότι οι πιθανότητες να καταφέρουμε μια εγκυμοσύνη χωρίς υποβοήθηση, ήταν ελάχιστες και γίνονταν συνεχώς λιγότερες γιατί η ηλικία μας πλησίαζε τα 40!

Στο άκουσμα της διάγνωσης αισθανθήκαμε απέραντη θλίψη και συντριβή. Σαν να μας χτύπησε ένα τεράστιο κύμα με βία, κάνοντας μας να μην ξέρουμε που βρισκόμαστε. Οταν υποχώρησε το πρώτο σοκ, στη θέση του έμεινε ένα μούδιασμα που κράτησε πολλές ημέρες. Ειδικά για μένα ήταν δύσκολο να ασχοληθώ με τη δουλειά μου και τις καθημερινές υποχρεώσεις. Εκλαιγα συχνά και ξαφνικά. Ηταν σα να πενθούσα.

Δεν λυπόμουν που θα έκανα εξωσωματική, εξάλλου είναι τόσο συνηθισμένη διαδικασία πια για χιλιάδες ζευγάρια, αλλά αμφέβαλλα αν θα κατάφερνα να αποκτήσω ένα μωρό δικό μου.

Οσα χρόνια θυμάμαι τον ενήλικο εαυτό μου, το θεωρούσα δεδομένο ότι θα μπορούσα να αποκτήσω ένα μωρό οποιαδήποτε στιγμή. Ομως ξαφνικά, από κει που συζητούσαμε για το μέλλον λέγοντας «όταν κάνουμε παιδιά....», τώρα αρχίσαμε να λέμε «ΑΝ κάνουμε παιδιά...».

Αυτό είναι ένα θλιβερό ερώτημα που σε στοιχειώνει όταν είσαι υπογόνιμος. Ένα μέλλον που νόμιζες ότι ήταν τόσο σίγουρο, μια ταυτότητα (το να είσαι μητέρα) που νόμιζες ότι θα καθόριζε το μέλλον σου γίνεται ένα μεγάλο ερωτηματικό και γεννιούνται οι αδυσώπητες ερωτήσεις:

"Κι αν η εξωσωματική γονιμοποίηση δεν πετύχει..."

"Κι αν δεν μπορέσω ποτέ να κάνω παιδί..."

Χαλαρώστε, όλα θα πάνε καλά

Ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια του ταξιδιού μας στην υπογονιμότητα ήταν ότι αισθανόμασταν ότι οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι δεν καταλάβαιναν την πραγματική θλίψη που μας προκάλεσε η διάγνωση του προβλήματος μας. Παρόλο που οι συμβουλές ήταν καλοπροαίρετες, συχνά ήταν οδυνηρές και μη βοηθητικές.

Το να σου λένε οι δικοί σου άνθρωποι «φρόντισε να χαλαρώσεις κι όλα θα πάνε καλά» δεν βοηθάει καθόλου μια γυναίκα που παλεύει με την υπογονιμότητα. Αφου υπήρχε συγκεκριμένο ιατρικό πρόβλημα, τι νόημα είχε το να προσπαθήσω εγώ να πετύχω τη νιρβάνα;

Ξεχνάμε πόσοι άνθρωποι κάνουν παιδιά μέσα σε πολέμους και άλλες καταστάσεις εντονότατου άγχους και αβεβαιότητας; Τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια δεν χρειάζονται την απόλυτη ηρεμία για να ενωθούν το ένα με το άλλο, είναι «παντός καιρού».

Είχα κι εγώ την πλάνη αυτή, αλλά τώρα πια ξέρω ότι η υπογονιμότητα προκαλεί άγχος, όχι το αντίθετο. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε τις συμβουλές του γιατρού που επιλέξαμε να μας βοηθήσει.

Ακούσαμε τα αισιόδοξα ποσοστά επιτυχίας της εξωσωματικής στην περίπτωση μας, αλλά ο σπόρος της αμφιβολίας είχε ήδη φυτρώσει γιατί κανένας ειδικός γονιμότητας δεν μπορεί να εγγυηθεί το αποτέλεσμα.

Ξεκινώντας το ταξίδι της εξωσωματικής γονιμοποίησης

Επιτέλους κάποια στιγμή ολοκληρώθηκαν όλες οι εξετάσεις που ζήτησε ο γιατρός μας, καταστρώθηκε το σχέδιο θεραπείας, μας ανέλυσαν λεπτομερώς το κάθε στάδιο και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε την περιπέτεια της εξωσωματικής.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση ενώ είναι θεραπεία ρουτίνας πια σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν είναι επώδυνη ή επικίνδυνη σε σωματικό επίπεδο, αλλά είναι κουραστική σε ψυχολογικό επίπεδο.

Ωστόσο, ο δικός μου κύκλος εξωσωματικής γονιμοποίησης ήταν ο πιο ευτυχισμένος που είχα περάσει σε όλο το ταξίδι της υπογονιμότητας μας, καθώς ένιωθα ότι επιτέλους είχαμε κάνει πρόοδο.

Ξεκίνησα τον κύκλο εξωσωματικής γονιμοποίησης την ημέρα που καθόρισε ο γιατρός μου. Εκανα την απαραίτητη ορμονική θεραπεία και έλπιζα οι ωοθήκες μου να παράγουν τα καλύτερα ωάρια της ζωής μου. Εβλεπα το σώμα μου να ανταποκρίνεται και να αλλάζει όπως έπρεπε. Ένιωσα καλά που πραγματικά έκανα κάτι αντί για τη συνεχή αναμονή, που με τον κορωνοϊό είχε παραταθεί περισσότερο.

Αφού ολοκληρώθηκε η ορμονική θεραπεία, προχωρήσαμε στη λήψη των ωαρίων. Από αυτά που είχαν αναπτυχθεί, τα 5 ήταν ώριμα. Από τα 5 γονιμοποιήθηκαν τα 3 και περιμέναμε με πολύ αγωνία να δούμε ποια θα αναπτυχθούν καλά για να προχωρήσουμε σε εμβρυομεταφορά στο στάδιο της βλαστοκύστης.

Τελικά στο στάδιο της βλαστοκύστης έφτασαν τα 2 από τα 3 ωάρια και αυτά μεταφέρθηκαν στη μήτρα μου. Τώρα έπρεπε να περιμένω δύο εβδομάδες για το τεστ εγκυμοσύνης.

Οταν οι 2 βδομάδες μοιάζουν με 2 αιώνες…

Δύο βδομάδες έπρεπε να περιμένω για να μάθω αν υπήρχε εγκυμοσύνη. Ηταν οι  μεγαλύτερες δύο εβδομάδες της ζωής μου! Μόνο οι γυναίκες που το έχουν περάσει ήδη μπορούν να με καταλάβουν.

Με τον Πέτρο είχαμε σχεδιάσει διάφορες δραστηριότητες που θα μας βοηθούσαν να περάσουμε τις 2 βδομάδες πιο ευχάριστα και με λιγότερο άγχος. Προσπαθούσα διαρκώς να καταλάβω αν υπήρχε κάποιο «σύμπτωμα εγκυμοσύνης», κάτι που θα ένιωθα και θα ήταν διαφορετικό απ’ ότι αισθανόμαστε καθημερινά. Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωθα τίποτα απολύτως, γεγονός που με έκανε να αγχώνομαι ακόμα περισσότερο.

Οταν συμπληρώθηκαν οι 2 βδομάδες έτρεξα για την απαραίτητη αιματολογική εξέταση που θα έδειχνε αν υπήρχε εγκυμοσύνη ή όχι. Πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου να μην κάνω τεστ εγκυμοσύνης στο σπίτι, σεβόμενη όσα μου είχε πει ο γιατρός μου για τη μειωμένη ακρίβεια τους και την πιθανότητα ενός ψευδώς αρνητικού αποτελέσματος.

Αντίθετα η αιματολογική εξέταση προσφέρει 100% ακρίβεια, αλλά το μειονέκτημα της είναι ότι θέλει κάποιες ώρες για να βγει το αποτέλεσμα.

Πήγα, έδωσα αίμα και γύρισα στο σπίτι νιώθοντας την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Περιμέναμε 3 ώρες για να λάβουμε το τηλεφώνημα από τη νοσοκόμα.

Εσείς που διαβάζετε την ιστορία μου δεν έχετε καμιά αγωνία, γιατί το αποτέλεσμα το διαβάσατε στον τίτλο. Προσπαθήστε όμως να φανταστείτε την αγωνία μου εκείνο το πρωινό!

Εγκυμοσύνη με την πρώτη εξωσωματική

Οταν άκουσα ότι είμαι έγκυος, ένιωσα πως ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Η στιγμή για την οποία περιμέναμε και παλέψαμε τόσο σκληρά, κι εγώ και ο Πέτρος. Ημασταν από τα πολύ τυχερά ζευγάρια που τα καταφέρνουν με την πρώτη εξωσωματική.

Συνολικά αισθανόμαστε απίστευτα τυχεροί που είχαμε μια τόσο θετική εμπειρία με την εξωσωματική γονιμοποίηση και που έχουμε μια ιστορία γρήγορης επιτυχίας.

Είμαι τυχερή που ανταποκρίθηκα καλά στη θεραπεία. Είμαστε επίσης τυχεροί που είχαμε την υπέροχη ομάδα του Κου Παράσχου να μας καθοδηγεί και να μας υποστηρίζει σε κάθε βήμα της θεραπείας μας.

Τελικά από τα 2 έμβρυα που μεταφέρθηκαν, εμφυτεύτηκε και αναπτύχθηκε το ένα. Σήμερα έχω μια υπέροχη κορούλα 4 μηνών και είμαι μια κουρασμένη, αλλά ευτυχισμένη μαμά. Με τον Πέτρο σκεφτόμαστε να προσπαθήσουμε για ένα ακόμα μωρό αφού περάσει χρόνος από την προηγούμενη γέννα.

Ελπίζω ότι η δική μου ιστορία επιτυχημένης εξωσωματικής θα προσφέρει φως, ελπίδα και δύναμη στα ζευγάρια που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση τώρα ή θα υποβληθούν στο μέλλον.

Οπλιστείτε με αισιοδοξία και υπομονή, κρατήστε το κεφάλι σας ψηλά και τολμήστε να ονειρευτείτε μια όμορφη εγκυμοσύνη και μια υπέροχη οικογένεια!

Με πολύ αγάπη,
Αφροδίτη Π.