Οστεοπόρωση
Η γήρανση του σκελετού
Από τη μεριά της οστεοπαθητικής, ο προτεινόμενος στόχος είναι να καλυτερεύσουμε την ευκινησία μέσω της καλής ελαστικότητας των ιστών μας (μύες, τένοντες, σύνδεσμοι, περοτονίες).
Γιατί την ευκινησία; Διότι έχει αποδειχθεί ότι οι έντονες φορτίσεις στον σκελετό μας που έρχονται από τη δύσκολη ή ανύπαρκτη κινητικότητα των αρθρώσεων, όπως π.χ. των αρθρώσεων της σπονδυλικής στήλης, δημιουργούν προβλήματα στις αρθρώσεις. Αλλάζουν οι μοχλοβραχίονες και οι δυνάμεις πολλαπλασιάζονται στις επιμέρους ευαίσθητες περιοχές, όπως στην οσφυϊκή μοίρα, στη θωρακική μοίρα και στους 2 τελευταίους οσφυϊκούς σπονδύλους στη γειτονία τους με τη λεκάνη.
Επίσης, μια δύσκολη περιοχή είναι η κατ’ ισχίον άρθρωση και άλλες περιοχές του σκελετού μας. Είναι λοιπόν απαραίτητη η συνεργασία μεταξύ των ειδικών, ορθοπεδικών, ενδοκρινολόγων, γυναικολόγων ή παθολόγων αλλά και με τους οστεοπαθητικούς για να πλαισιώσουμε τους ασθενείς ολοκληρωτικά και όχι μόνο επιμέρους. Ο οστεοπαθητικός γιατρός θα ελέγξει κάθε άρθρωση του σώματος, θα ερμηνεύσει τη δυσκαμψία της κίνησης και θα δράσει έτσι ώστε να πετύχει την απελευθέρωση της. Με απλά λόγια, θα ελευθερώσει το σώμα, μέσω των ειδικών τεχνικών που κατέχει, από τις δυσκαμψίες και τις δυσλειτουργίες των κινήσεων του. Θα μάθει στον ασθενή μερικές μελετημένες κινήσεις ώστε να τις κάνει μόνος του για να μπορέσει να συντηρηθεί. Παράλληλα, θα εμπλουτίσει τη διατροφή του και με ενισχυτικά φάρμακα που θα του δώσει ο θεράπων ιατρός του.
Η πρόληψη των καταγμάτων αυτών αφορά θεραπεία που έχει σκοπό να αυξήσει την οστική μάζα και να προαγάγει τον οστικό μεταβολισμό. Η φαρμακευτική θεραπεία συνίσταται σε χορήγηση βιταμίνης D, που κυρίως αυξάνει την απορρόφηση του ασβεστίου της τροφής, σε χορήγηση ασβεστίου και σε χορήγηση σκευασμάτων που μπορεί να είναι είτε ορμονικά είτε να δρουν σε ορμονικούς υποδοχείς. Άλλη κατηγορία φαρμάκων είναι τα διφωσφονικά που μπορεί να χορηγηθούν σε εβδομαδιαία, μηνιαία ή ενδοφλεβίως σε ετήσια βάση και τέλος φάρμακα που μιμούνται τις βασικές ορμόνες του οστικού μεταβολισμού, όπως είναι η καλσιτονίνη και η παραθορμόνη.
Γυναίκες που κινδυνεύουν από κατάγματα είναι εκείνες που χάνουν ταχέως οστική μάζα μετά την εμμηνόπαυση ειδικά τα πρώτα 10 χρόνια (fast loosers). Επίσης, εκείνες που η οστική δεξαμενή δεν ήταν γεμάτη κατά την ωρίμανση του σκελετού κατά την περίοδο της εφηβείας, λόγω πτωχής πρόσληψης ασβεστίου. Κυριότερες υποψήφιες είναι οι λεπτές, ανοιχτόχρωμες γυναίκες. Τα πιο συχνά οστεοπορωτικά κατάγματα είναι τα κατάγματα που συμβαίνουν στον καρπό, στο ισχίο και στη σπονδυλική στήλη. Τα πιο επικίνδυνα είναι τα κατάγματα της σπονδυλικής στήλης και του ισχίου. Πρόσφατα έχει βελτιωθεί η αντιμετώπιση των καταγμάτων αυτών με αναίμακτες, ελάχιστης επεμβατικότητας τεχνικές. Για τη σπονδυλική στήλη, η μέθοδος της κυφωπλαστικής είναι μια τέτοια μέθοδος, για τα δε ισχία η μέθοδος Amis. Ειδικότερα, η μέθοδος αυτή που είναι μια μέθοδος ελάχιστης επεμβατικότητας αρθροπλαστικής ισχίου, δεν προκαλεί τραυματισμούς ιστών, μειώνει δραματικά τη διεγχειρητική απώλεια αίματος και επιταχύνει την αποκατάσταση. Ο χρόνος τού χειρουργείου πρέπει να είναι όσο γίνεται συντομότερος σε σχέση με την εμφάνιση του κατάγματος, έτσι ώστε να μειωθούν οι σοβαρές επιπλοκές ύστερα από ένα κάταγμα όπως είναι η θρόμβωση, η απώλεια αίματος και η επακόλουθη αναιμία, που μπορεί να προκαλέσει ισχαιμία Οε ευαίσθητα όργανα, όπως είναι ο εγκέφαλος, η καρδιά και οι νεφροί.
Συμπερασματικά, τα κατάγματα μετά την εμμηνόπαυση γίνονται ολοένα πιο συχνά, λόγω της αύξησης του μέσου όρου ζωής και η γρήγορη και έγκαιρη αντιμετώπιση τους με όσο το δυνατόν αναίμακτες τεχνικές βοηθάει στην πλήρη αποκατάσταση και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής.
